จากการศึกษาของ สุธิดา ดอคอ, วราภรณ์ ทะนงศักดิ์, และนิสากร กล้าณรงค์ เรื่องภูมินามภาษาถิ่นมลายูที่พบในจังหวัดยะลา ได้จำแนกออกเป็น  4 ประเภท คือ

1. ลักษณะภูมิประเทศ
2. แหล่งน้ำ
3. พืชพรรณ
4. บุคคล 

ตัวอย่างความหมายเฉพาะของนามทั่วไปภาษาถิ่นมลายูในจังหวัดยะลา ได้แก่

นามทั่วไปภาษาถิ่นมลายู	ความหมาย
บูเก๊ะ	เพี้ยนเสียงมาจากคำว่า บูกิต (Bukit) หมายถึงภูเขา ภาษาไทยรับเอามาใช้เรียกสถานที่หลายแห่งในภาคใต้ เช่น บ้านบูเกะบือราแง ตำบลอาช่อง อำเภอรามัน จังหวัดยะลา ภูเขาบูเก๊ะบูลือยอ ตั้งอยู่ระหว่างอำเภอรือเสาะ จังหวัดนราธิวาสกับอำเภอบันนังสตา จังหวัดยะลา
บาโงย	สันนิษฐานว่าเป็นคำยืมมาจากภาษามลายู ใช้เฉพาะในจังหวัดยะลา นราธิวาส เป็นคำบอกลักษณะภูมิประเทศเป็นเนินเขา บางทีเพี้ยนเสียงเป็น “บาโง”
บือแน	ใช้เรียกพื้นที่ราบที่เหมาะแก่การทำเกษตร ซึ่งบือแนสามารถบ่งบอกว่าเป็นการทำนาได้ด้วย
ตะโล๊ะ	บอกลักษณะภูมิประเทศที่เป็นที่ราบโล่ง มีความหมายเดียวกับคำว่า “ทุ่ง” ในภาษาไทย
เจาะ	หมายถึง “ธาร” ลำน้ำสายเล็ก ๆ บางทีใช้คำว่า “จาเราะ”
อัยเยอร์	สันนิษฐานว่าเป็นชื่อบอกแหล่งน้ำ ในอักขรานุกรมไทยระบุว่าหมายถึง “ห้วย”
กูแบ	คูน้ำ
ตันหยง	ห้วย
เปาะ	พ่อ
โต๊ะ	คำนำหน้าเรียกคนเฒ่าคนแก่ เช่น โต๊ะครู คือ ครูที่มีอายุมาก

(อ้างอิง ภูมินามชื่อหมู่บ้านภาษามลายูในจังหวัดยะลา ของ สุธิดา ดอคา, วราภรณ์ ทะนงศักดิ์, นิสากร กล้า, ณรงค์ วารสารอินทนิลทักษิณสาร ปีที่ 13 ฉบับที่ 3 (พิเศษ) (2018) มกราคม -ธันวาคม)